کد مطلب:47263 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:63

گنجینه پرسمان » قرآن

با توجه به اين كه خداوند گناهي ندارد، چرا در قرآن صفت تواب رحيم توبه كننده، آمده است؟

واژه توبه، كه به شكلهاي گوناگون، مانند تاب و توّاب در قرآن ديده ميشود، در اصل به معناي رجوع و برگشتن است. اين واژه، هم در مورد انسانها به كار رفته است، هم در مورد خداوند. منتها، چون رجوع از گناه درباره خداوند معنا ندارد، توبة خدا به اين معناست كه او به بنده با رحمت و مغفرت بازگشت كرده و او را در توبه توفيق ميدهد، امّا توبة عبد به اين معناست كه با ترك معصيت و تصميم عدم ارتكاب آن به سوي خداوند باز ميگردد.

در پايان دو نكته قابل ذكر است: 1. بازگشت خداي مهربان به سوي بنده از بازگشت بنده بيشتر است، از اين رو صيغة مبالغة توّاب (=بسيار توبه كننده) همه جاي قرآن صفت خداوند آمده است، مانند: هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ ;(بقره،37 و...) ولي دربارة بندگان غالباً اسم فاعل آمده است، مانند التَّغبُونَ الْعَـَبِدُون...;(توبه،112)

2. از آيات 117 و 118 سوره توبه به دست ميآيد كه توبة بنده ميان دو توبة خداوند است; يعني اول خداوند به بنده رو آورده و به او توفيق توبه ميدهد، سپس بنده توبه ميكند، آنگاه خداوند توبة بنده را پذيرفته و او را ميبخشايد.(قاموس قرآن، سيد علي اكبر قرشي، واژة توب.)